ԱՅՍՐ, ԱՆԴՐ, ԱՆԴՐ ՔԱՆ...

…«Եւ այսօր, ահաւասի՛կ, իմ անկշռելի բարկութիւնս իր բոլոր հուրերը վառեց… Որովհետեւ Ե՛ս եմ, Ե՛ս եմ, Ե՛ս եմ, իմ անունս է Պայքար եւ Վախճանս Յաղթանակ» (Սիամանթօ, «Դարերու վրէժ») Սողոմոն Թեհլիրեան, Մարտ 15, 1921ին, Պերլինի մէջ, իր ատրճանակը ուղղեց Թալեաթին՝ զգետնելով զայն միա՛յն մէկ փամփուշտով: Խօսքը տանք (յապաւումներով) ինքնին Թեհլիրեանին, «Վերյիշումներ» (Մինախորեան Վահան, «Յուսաբեր», Գահիրէ, 1956) ինքնակենսագրական գիրքէն առնուած, իր բառերով նկարագրելով այն ճակատագրական վայրկեանները եւ իր ներքին ապրումները.- «Առաւօտը սովորականից շուտ ելայ. արեւի շաղերը արդէն հասել էին դիմացի շէնքի պատուհանին: Հազիւ էի աւարտել թէյս եւ ուզում էի բազկաթոռը մօտեցնել պատուհանի եզրին՝ երբ յանկարծ դիմացի շէնքի պատշգամում տեսայ Թալեաթին: Քարացայ. նա՞ էր արդեօք: Այո'...Նա մէկ երկու քայլ առաջ անցաւ, ուշադիր զննեց մայթը՝ նախ վեր, ապա վար, ու կարծես ինչ մտքերի ծանրութեան տակ՝ գլուխը կախեց: Ըստ երեւոյթին թեթեւ չէր կեանքը, գործած անպատում ոճրից յետոյ: Յամենայն դէպս, թէեւ անցել էր հինգ վեց տարի, բայց վախը ան